بررسی حافظه کلامی و دیداری بیماران با تشخیص اسکیزوفرنیا با توجه به سیر بیماری و سطح هوش عمومی

هدف: ارزیابی عملکردهای شناختی در بیمار اسکیزوفرنیا از اهمیت بالایی برخوردار است، چرا که نقایص شناختی در حافظه و هوش از جنبه های اساسی و زیربنایی بوده، وهر دو از یک نقص ساختاری و عصب شناختی مشابه ای حکایت می کنند. پژوهش حاضر به دنبال بررسی تاثیر شدت وسیر اختلال اسکیزوفرنیا بر عملکرد شناختی حافظه و هوش و همچنین رابطه هوش و حافظه با یکدیگر است. روش بررسی: در این پژوهش 60 بیمار که حداقل دارای 2 سال سابقه تشخیص اسکیزوفرنیا بودند، بر اساس مصاحبه به وسیله مقیاس panss در دو گروه 30 نفره شامل گروه اول با علائم خفیف (گروه باثبات ) و گروه دوم با علائم شدید (روبه زوال)، مورد مطالعه قرار گرفتند. دو گروه از طریق سن، سواد، عدم تشخیص عقب ماندگی ذهنی قبل از بیماری، عدم استفاده از الکتروشوک، عدم قطع درمان دارویی ضد روان پریشی بیشتر از سه ماه طی یک سال گذشته مورد همتاسازی قرار گرفتند، با آزمون حافظه و کسلر و آزمون هوش ریون بزرگسالان مورد آزمون قرار گرفتند و نتایج با آزمون های آماری تی تست مستقل، ضریب همبستگی و رگرسیون مورد بررسی قرارگرفت. یافته ها: بین میانگین بهره ی حافظه ی گروه باثبات با 77/4 و گروه رو به زوال با 65/93 تفاوت معنی دار (p=0/002) وجود داشت. ضمناً تفاوت میانگین هوش عمومی گروه باثبات با 84/26 و گروه رو به زوال با 76/9 از لحاظ آماری معنی داری (p=/015) بود. آزمون رگرسیون نشان داد که از طریق بهره هوشی می توان حافظه را پیش بینی کرد (p=0/001). نتیجه گیری: با شدت پیداکردن بیماری اسکیزوفرنیا و سیر رو به زوال و وجود علائم منفی، نقص در حافظه افزایش یافته است. همچنین در این بیماران، بین هوش و حافظه رابطه مثبت وجود داشت. سطح هوش گروه رو به زوال به طور معنی داری پایین تر از گروه با علائم کم و با ثبات بود.